کلاف ناپیدا

دقت کردین هروقت داره بهم خوش‌میگذره خبری ازم نیست؟ البته این خوش گذشتنه خیلی خالص نیست، توش مو پیدا میشه، یهو میبینی یه سنگ رفت زیر دندونت و نصف دندونت رو شد، یه وقتایی شوره، یه وقت‌هایی بی‌مزه ولی میدونید من دارم چکار میکنم؟ هر اتفاقی که بیفته توی چند ساعت اول شدید‌ترین واکنش‌ها رو بهش نشون میدم و بعد برمیگردم به روال عادی زندگیم. به قول جورج مایکل فیقد to the haert and mind ignorance is kind.  شعارم الان اینه: تو قراره بهت خوش بگذره. ولی برام سواله چرا همیشه اونی که بچه‌تره و کمتر میفهمه و دیوونه‌تره منم؟ 

پ. ن

اینارو هفته پیش نوشته بودم و الان یادم نیست در ادامه میخواستم چی بگم. همین مقدار رو از این بنده حقیر بپذیرید :|